Kobieta, która wkłada całe swoje serce, w to co robi. Jeśli ma się czegoś podjąć, robi to z wielką pasją. Potrafi zjednać sobie ludzi. Szczera z ujmującym uśmiechem i tym błyskiem w oku.

Taka właśnie jest Sonia, to kobieta na pełnej petardzie

Mam do niej pewną słabość, bo jest strzelcem tak jak ja. Uważam, że kobiety urodzone w tym znaku to osoby głodne życia, wrażeń i wyzwań.
Osobiście jestem wielką fanką jej urody, jest niebywała.

Sama o sobie pisze tak:
„Jestem Sońka. Matka 5 latka, kolarka, hendlerka i żona. Pędzel przez życie jak torpeda. Nieczego nie żałuję, lubię ryzyko i dobrą zabawę. Otaczam się ludźmi, którzy są zakręceni tak jak ja. Wszystkie marudy odstawiam w kąt, jak najdalej ode mnie.
Dziele czas między dziecko, rower, psy i męża. Wiecznie gdzieś biegnę i non stop zapominam o tym i o tamtym.
Mam przyziemne marzenia, miliony planów na przyszłość i całkowicie zwyczajne życie.”

Zapraszam na rozmowę

Kobieta z pasją

1. Skąd pomysł na rower?

„Rower zawsze mi towarzyszył, bardziej lub mniej w danym okresie. Pamiętam te wszystkie wyścigi  pod blokiem z kolegami jak byłam dzieckiem. Chłopcy zawsze wygrywali, my dziewczyny nie miałyśmy szans. Byli odważniejsi. Jednak już wtedy czułam niezłą frajdę z współzawodnictwa. Szkoda, że na tak długo zapomniałam o tym uczuciu.

Na wycieczki zabierał mnie też dziadek. To były tereny pogórnicze; hałdy, różne zalewiska znajdujące się w okolicznych laskach. Opowiadał mi wiele historii podczas tych wypraw. Babcia nieraz wyglądała z okienka bo tak długo nas nie było. Dziadek miał w tym jakąś swoją misję, nie dawał mi forów, musiałam nadążyć. Potem na bardzo  długo rozstałam się z rowerem. Dopiero koleżanka zaciągnęła mnie na spinning. Zawsze mnie ciekawiło co się dzieje, za ” tymi drzwiami” w klubie fitness, do którego chodziłam.

Na pierwszych zajęciach zachodziłam w głowę „Co Ty do cholery robisz!?”, było ciężko. Dopiero po trzecich zajęciach coś zaiskrzyło, ale to na czwartych poczułam to „coś”. W następnym miesiącu chodziłam już na zajęcia trzy razy w tygodniu. Po czterech stwierdziłam, że czas zaszaleć i zapisałam się na pierwszy maraton mtb. Oczywiście wiedziałam, że moja technika, doświadczenie, kondycja czy wiedza pozostawiają wiele do życzenia, ale w tamtym momencie nie miało to dla mnie znaczenia.

Chciałam zobaczyć jak wygląda taki maraton, poczuć jego atmosferę, sprawdzić czy to mnie kręci. Plan wziął w łeb, bo zaraz po starcie posypał mi się napęd w rowerze. Uczucie złości i goryczy było tak mocne, że nie mogłam mówić. Po powrocie do domu zdecydowałam, że kupuję rower. Chce startować. Mąż dał mi warunek. Wszystko z rowerem ogarniam sama. Jeśli to ma być mój sport to muszę to zrobić na poważnie. Zaryzykowałam.

W ciągu tygodnia miałm swój nowy rower mtb. Wiedziałam, że to jest to, na samą myśl o startach czułam podniecenie. Nie było innej drogi. Wtedy nie wiedziałam, że podpisałam pakt z „diabłem”. Zawsze miałam rogata duszę, ona w połączeniu z dwoma kołami stworzyła całkiem fajną mieszankę.”

2. No dobra, jest nowy rower, co dalej?

„Bardzo szybko chciałam nadrobić stracony start. Wreszcie miałam na czym, jednak zanim ponownie wystartuje, oswoje się z rowerem. W końcu się udaje- Olkusz. Kończę na ostatniej pozycji, zupełnie mi to nie przyszkadza. Wystartowałam w tamtym roku jeszcze kilka razy, ale to po wakacjach zaczęłam poważniej podchodzić do treningów.

Kupiłam mądre książki, zaczęłam się uczyć. Nie raz grzebałam w rowerze do późnych godzin nocnych. Tu dokręcić, tu poluzować, a mnie wychodziło na odwrót. Robiłam dotąd aż wyszło, ale co się miałam nauczyć, nauczyłam.

Z czasem weszłam do nowej grupy rowerowej, poznałam Agę. Tak szalonej babki jak ona nie spotkałam. Bardzo ją podziwiam. Dzięki niej dołączyłam do amatorskiej grupy rowerowej. To ona drążyła i drążyła temat mojego wejścia do teamu. Wiedziała, że się boję, że mam mnóstwo obaw, ale nie dawała za wygraną. Mnie zaś kusiło. Stwierdziłam, że skoro powiedziałam A to teraz czas na B. Jak szaleć to teraz, kolejne wyzwanie będzie odchaczone.”

3. Co czujesz wjeżdżając na metę?

„Na pewno ulgę, że to już koniec. Takie zawody wymagają od zawodnika, nawet amatora, bardzo dużo energii i skupienia. Daje z siebie wszystko, chce mieć jak najlepszy wynik, a to kosztuje.

Miałam taki start kiedy zaraz na początku złapał mnie ból pleców, a po 20km okropny ból głowy. Kiedy minęłam linię mety padłam.  Byłam wykończona i dwa dni odsypiałam te zawody.

Myślę, że uczucia, które się pojawiają w tej jednej chwili są dość zróżnicowane. Radość, bo pokonałam swoje słabości, zawalczyłam o pozycję. Satysfakcja, kiedy na trudnej trasie dałam radę dobrze pojechać technicznie. Wyprzedziłam rywalki.
Nie mam za sobą wielu startów, moja przygoda się dopiero zaczęła, ale ukończenie każdego wyścigu to wspaniałe odczucie. Uwielbiam ten moment kiedy resztkami sił próbuje jeszcze kogoś podgonić na koniec, wszystko Cię boli, nogi nie „działają”, ale Ty i tak zaczynasz nimi kręcić mocniej. To adrenalina.

Na mecie są widzowie, zawodnicy, przyjaciele, oni wszyscy biją Ci brawo. Dopingują. To wyzwala niezwykle emocje.  Czuje, że mogłabym wszystko. Nie wiem jeszcze jak smakuje rowerowe zwycięstwo, ale wszystko przede mną. Tak duże osiągnięcia odnoszę na innym polu, kynologicznym, ale to temat na inne spotkanie.”

4. Czym jest dla Ciebie aktywność fizyczna?

„Obecnie jest stałym elementem mojego, ba!, naszego życia. Trzech członków rodziny i każdy osadzony w jakieś dyscyplinie. Wiadomo, pięciolatek to stawia dopiero pierwsze kroki, ale już się uczy, że można spędzać inaczej czas niż tylko grając na komputerze czy oglądając bajki.

Patrząc na rodziców będzie widział ile trzeba poświęcić aby coś osiągnąć, ale też zobaczy, że upór i samozaparcie potrafią zaprowadzić człowiek bardzo daleko. Sport bardzo fajnie kształtuje charakter, nie mówi się o tym za często, a szkoda. Uprawiając sport można wytrenować u siebie samodyscyplinę, nauczyć się pokonywać słabości i rozwiązywać pojawiające się problemy. Poznajemy samego siebie, nasze granice wytrzymałości.